تغافل............

بنام نگارگرعشق..................

.................................................

بلبــل وگـل،شـمع را،پروانه راگم کـرده ایم

درتغافـل ها،رَهِ میـــخانه را، گم کـــرده ایم

عبــرت از،آیینه نگرفتیم و،گیـــسوی پریش

گرچه درآیینه خودرا،شـــانه راگم کـرده ایم

بس سرودِ غم،درونِ دفترِ دل،حک شدَ ست

صفحه ی بنوشته از،مستانه را،گم کرده ایم

زان هیـاهویی که درویرانه،برپاکـرده جغـد

زین سبب ما،گنج درویرانه را،گم کرده ایم

ناخـــدایان،باخـــداهم لافِ مــردی می زنند

مرگ برما،شیوه ی مردانه را، گم کرده ایم

داســتان زندگی را، نیــک بنوشـــتند لیــک

ماطــریقِ خواندنِ افســانه را، گم کـــرد ایم

سقف رابشـــکافتن، طـــرحی دگــرانـداختن

می شود شــاید،ولی ماخانه را،گم کـرده ایم

درگــذرگـاهی که هم، صیدست هم صـّیادما

بی گمـــان صـیدیم،امّادانه را، گم کـرده ایم

عاقـــلان را، گاه گـــاهی می توان زنهارداد

شــیوه ی همگامی (دیوانه) را،گم کـرده ایم

طفل ابجدخوانعشقیم و،به مکتب درحضور

گرچـه لطف مجلس رندانه را، گم کـرده ایم

................................................

(دیوانه)24 /3 /98