صحنه ی..........

بنام نگارگرعشق............

.............................................

بَرمــــــــا،چودَرِ ســــــرا گشودنـــد

ازلطــــــف، رَهِ رَجــــــــــــانمودنـــد

راهی کــــه،بــه صـــحنه ی بَقابود

امّیــــــد ،بـــه رحمتِ ،خــــــــدابود

عطــــــری زِ،بهــــارِ عشق دیـــدن

شـرطست،بــه بنـــــدگی رسـیدن

در اوجِ رضـــــا،بـــه عشق بالیــــــد

آنکس که به وبلاگ صحنه کلمه ،خوش درخشید

این ســرخوشی اَر،کـــه غفلت آرد

نفسَ ست،کــه ســـربـه فتنه دارد

فــریــــــاد زِنفسِ ،شــــهوت اَفزای

دردیــــــــده نشـــــینـداَر، خودآرای

چون سـایه همیشه،همرهِ ماست

هرجـا کـه قـدم نِهی،همـانجاست

درجـلوه گـــــــری،بـــدونِ تشویش

بی وقفـــــه درآیـــــد، ازپس وپیش

بامـاست،چنان کـه جِسم وروحیـم

پژواکِ صـــــدای خود،بــه کوهیـــم

درصــحنه ی زندگی،کــــه این بـاد

فـریــــاد چــــه سود، چون بَرَد بـاد

این نقش،کـــــه می کنـی تواِبـراز

اینـــــگونـه، نبوده است ازآغــــــاز

مـــــا، وارثِ عشــق لایَزالیـــــــــم

بازیـــــــگرِ نقش، بـــی زَوالیـــــــم

آدم اگــــــراز،فرشــــته سَـــرشُــد

بـا عشق،بـه صـحنه ی هُنـرشُـــد

افسوس،کـه کــامِ خود،نبُـردَ ست

درصحنـه اگرچــه،خـاک خوردَست

گــرچــــه،بـه خطـابِ کــــارگــردان

درصـــــحنه نهــاده،سربـه فرمــان

فـریـــــاد ،زِنفسِ شــــهوت اَفـزای

دردیــــده نشـــــــیند اَر،خود آرای

گاهی که نشسـته ام،بـه خلـوت

خود بیـنم و،صـــــحنـه ی نـدامت

چون نایِ شـکسـته ای،خموشم

درصــــحنه اگــرچــــه،درخروشـم

فریــادِ من از،جفـایِ خویشَ ست

درصحنـه یآخرین،کــه پیشَ ست

بــازیــــــــگرِ نقشِ خود،نبـــــودم

نقش خـــودم از،خــودم ربــــودم

..........................................

0 1/ 7 / 6 9 (دیوانه)